dag 74, Logrono-Ventosa, woensdag 30 mei. 21 km.
Hallo allemaal,
Gisteravond in Longrono nog verschillende buien gevallen en vanmorgen toen we de stad uitliepen regende het nog steeds dus dat wordt vandaag weer vette pret. Vandaag dus geen last van het stof. Tegen de middag klaarde het weer op en werd het zowaar nog warm en benauwd. Meestal voorspeld dat niet veel goeds en dat was vandaag ook zo. Wij waren echter weer bijtijds bij onze slaapplaats voor de eerste onweersbuien kwamen.
Onderweg zien we regelmatig mensen met voetproblemen en dan voornamelijk aan de voorzijde van de voeten. Dit is het gevolg van het lopen met schoenen waarvan de voorzijde te smal is. De lengtemaat is prima maar de breedte niet.
Schoenen die bij normaal gebruik goed passen kunnen problemen opleveren als je er veel kilometers achter elkaar mee loopt. Je voeten zetten enigzins uit en krijgen ruimtegebrek en hierdoor ontstaan blessures.
Vlaknij het stuwmeer van Logrono was bij een recreatiegebied een klein restaurantje waar je koffie kon drinken en een broodje kon eten.
Hier troffen wij Mieke uit Den Bosch. We hadden al van haar gehoord onderweg. Zij was ook van huis vertrokken naar Santiago maar we hadden haar nog niet gezien. Nu dus wel.
Vlakbij deze koffietent waren veel eekhoorns die voor de duivel niet bang waren. Ze kwamen op je af en als je stil bleef staan of zitten dan kropen ze via je broekspijp omhoog om te zien of je eten bij je had. We hadden net twee broodjes gekocht voor onderweg dus daar hebben we een stuk vanaf gehaald voor de eekhoorn. Het beestje was nogal ongeduldig of hongerig en was al een keer tegen tegen mijn been omhoog gekropen onder de poncho door tot aan mijn kruis terwijl Coby bezig was om een stukje brood uit mijn rugzak te halen. Nou ben ik al eens op zeer jeugdige leeftijd door een eekhoorn in mijn vinger gebeten, het litteken is nog steeds zichtbaar, dus stond ik daar even niet blij te wezen. Gelukkig had Coby vlug een stukje brood gevonden en was het gevaar geweken.
We merken wel dat het goed is om alles elke dag op te schrijven. Elke dag een andere plaats en andere mensen. Zoveel indrukken in korte tijd. Na een paar dagen weet je vaak niet meer wie je waar gezien hebt en waar je hebt geslapen dus: " de slechtste inkt is beter dan het beste geheugen".
Lieve mensen het is weer bedtijd dus welterusten en tot morgen
C en A.
Gisteravond in Longrono nog verschillende buien gevallen en vanmorgen toen we de stad uitliepen regende het nog steeds dus dat wordt vandaag weer vette pret. Vandaag dus geen last van het stof. Tegen de middag klaarde het weer op en werd het zowaar nog warm en benauwd. Meestal voorspeld dat niet veel goeds en dat was vandaag ook zo. Wij waren echter weer bijtijds bij onze slaapplaats voor de eerste onweersbuien kwamen.
Onderweg zien we regelmatig mensen met voetproblemen en dan voornamelijk aan de voorzijde van de voeten. Dit is het gevolg van het lopen met schoenen waarvan de voorzijde te smal is. De lengtemaat is prima maar de breedte niet.
Schoenen die bij normaal gebruik goed passen kunnen problemen opleveren als je er veel kilometers achter elkaar mee loopt. Je voeten zetten enigzins uit en krijgen ruimtegebrek en hierdoor ontstaan blessures.
Vlaknij het stuwmeer van Logrono was bij een recreatiegebied een klein restaurantje waar je koffie kon drinken en een broodje kon eten.
Hier troffen wij Mieke uit Den Bosch. We hadden al van haar gehoord onderweg. Zij was ook van huis vertrokken naar Santiago maar we hadden haar nog niet gezien. Nu dus wel.
Vlakbij deze koffietent waren veel eekhoorns die voor de duivel niet bang waren. Ze kwamen op je af en als je stil bleef staan of zitten dan kropen ze via je broekspijp omhoog om te zien of je eten bij je had. We hadden net twee broodjes gekocht voor onderweg dus daar hebben we een stuk vanaf gehaald voor de eekhoorn. Het beestje was nogal ongeduldig of hongerig en was al een keer tegen tegen mijn been omhoog gekropen onder de poncho door tot aan mijn kruis terwijl Coby bezig was om een stukje brood uit mijn rugzak te halen. Nou ben ik al eens op zeer jeugdige leeftijd door een eekhoorn in mijn vinger gebeten, het litteken is nog steeds zichtbaar, dus stond ik daar even niet blij te wezen. Gelukkig had Coby vlug een stukje brood gevonden en was het gevaar geweken.
We merken wel dat het goed is om alles elke dag op te schrijven. Elke dag een andere plaats en andere mensen. Zoveel indrukken in korte tijd. Na een paar dagen weet je vaak niet meer wie je waar gezien hebt en waar je hebt geslapen dus: " de slechtste inkt is beter dan het beste geheugen".
Lieve mensen het is weer bedtijd dus welterusten en tot morgen
C en A.
Bang voor stof dat in je ogen waait hoeven jullie tot nu toe niet te zijn. Wordt snel beter neem ik aan. De eekhoorns in Logroño zagen we ook vorig jaar. Die hebben het niet slecht. Leuk hoe "geruchten" over medepelgrims e.d. zich over de camino verspreiden. Het ga jullie goed. "Bon Camino".